Kategorie
Bez kategorii

Miejsce, w którym nie trzeba dorastać

Praca z dziećmi w drodze – wywiad z Martyną Łukaszewską i Izabelą Orłów.

Iza w Przystanku „Świetlica” pracuje już 7 lat. Martyna niewiele mniej, bo 5; teraz jako koordynatorka całego projektu, nie tylko wychowawczyni. Dziewczyny w Przystanku przeżyły wiele ważnych chwil i wchodziły z nim w pełną dorosłość, ucząc się nie tylko o migracjach, ale i o sobie i swoich potrzebach. Praca z dziećmi uchodźczymi jest trudna i związana z dużym ciężarem, ale wyjątkowo wartościowa i przede wszystkim – potrzebna. Jak wygląda taka praca? Co Przystanek oznacza dla dzieci? Jak ważny jest w życiu społeczności uchodźczej?

Przystanek prowadzimy od 2011 roku. Przedstawiając krótki rys historyczny, rozpoczął on swoją działalność w nieistniejącym już ośrodku dla cudzoziemców na Targówku. Ośrodek ten istniał do 2021 roku. Obecnie nie ma ośrodka dla cudzoziemców w Warszawie lub w miejscowościach dobrze z nią skomunikowanych. Istnieje jeden ośrodek w Dębaku (recepcyjny, czyli czasowy) i drugi w Lininie. Jakie są problemy z tymi ośrodkami? Czemu ich mieszkańcy mają związane ręce?

Czym jest Przystanek Świetlica?

Martyna: Przystanek Świetlica to miejsce dla dzieci z doświadczeniem uchodźczym w ośrodkach dla cudzoziemców w Dębaku i Lininie, a tak naprawdę jest to przestrzeń dla dzieci z doświadczeniem migracji przymusowej, gdzie mogą w spokojnym otoczeniu po prostu pobyć. Wszystkie ich emocje są mile widziane, więc oczywiście mamy przygotowane różne warsztaty, zabawy; ale jeśli dzieci mają ochotę po prostu z nami posiedzieć i nic nie robić, nawet poprzeglądać coś w telefonie, to jest to taka przestrzeń, gdzie one mogą być po prostu dziećmi. Nie muszą się opiekować młodszym rodzeństwem, wspierać rodziców w sprawach, które często są niedostosowane do ich wieku. To też jest coś, z czym mierzą się nasze dzieciaki bardzo często. Wspieranie rodziców w sprawach, o których teoretycznie nawet nie muszą albo nie powinny wiedzieć. Bardzo szybko przez to dorastają. W świetlicy nie muszą tego robić, to jest bezpieczna przestrzeń stworzona dla nich.

Iza: Miejsce dla dzieciaków z rodzin, które w Polsce starają się o ochronę.

My nie weryfikujemy tego, jakie historie stoją za tymi dziećmi. “Bierzemy je” takimi, jakimi są i z tym, z czym przychodzą.

Bawimy się z nimi, prowadzimy działania edukacyjne, robimy aktywności sportowe, ruchowe, plastyczne, tańczymy. Ale u podłoża tego wszystkiego jest danie dzieciakom emocjonalnego zaopiekowania i wytchnienia.

Myślicie, że to ważny element życia społecznego w ośrodku?

Iza: Tak, tak! Szczególnie dla dzieci to jest ważne miejsce, i to widać po tym, że np. w Lininie teraz są dzieciaki, które naprawdę przychodzą za każdym razem, kiedy świetlica jest otwarta i spędzają z nami cały ten czas. Często nie chcą wychodzić na koniec, chciałyby się bawić jeszcze, stosują różne triki, żeby nie dać nam zamknąć świetlicy, próbują wchodzić przez okno. Raczej dużo rzeczy wskazuje na to, że to jest dla nich ważne miejsce i ważny czas.

A dla rodziców – myślicie że ma to duże znaczenie że jesteście?

Martyna: Tak. To też zależy od rodziców, ale myślę, że dużo rodziców postrzega świetlicę podobnie jak my; że to jest taka przestrzeń wytchnieniowa dla dzieciaków.

Jak przyjeżdżają do ośrodka to na początku [dzieci] nie mogą do nas przyjść, jak nie odrobią lekcji, ale potem często rodzice sami namawiają dzieciaki żeby posiedziały najpierw z nami, odrobiły w naszym towarzystwie lekcje, odpoczęły po szkole.

Więc myślę, że rodzice też tak na to patrzą. Bardzo ważne jest też to, co robi Iza i Elmira, czyli caseworking [indywidualne doradztwo i pomoc rodzinom] – myślę, że on nie miałby takiego oddziaływania, gdyby nie to, że ludzie najpierw widzą to jak pracujemy z dzieciakami. Potem dużo łatwiej jest im nam zaufać i powierzyć swoje inne sprawy.

Iza: Tak, jak myślę o tym, co świadczy, że w Lininie to jest ważne dla rodziców, to przypomina mi się jak zrobiliśmy pierwsze zebranie dla rodziców dzieci przychodzących do świetlicy. Wszyscy na nie przyszli. Jedna osoba się spóźniała, a druga musiała wcześniej wyjść i była zła, że czekaliśmy na osobę spóźnialską, bo sama bardzo chciała być na całości zebrania.

Martyna: I też ta osoba spóźnialska była spóźniona, bo robiła placki dla nas wszystkich! *śmiech*

Czyli Przystanek daje wytchnienie dzieciom?

Martyna: Uogólniając, tak. Dla każdego dziecka świetlica jest o czymś innym. Dla jednego jest po prostu o zabawie i dobrym spędzeniu czasu, ale mamy też dzieci, tak naprawdę nastolatki, które otwarcie mówią, że pierwszy raz w życiu mają przyjaciół. I chyba o tym jest dla nich świetlica, o tym, że po prostu w końcu gdzieś się czują dobrze, mają przyjaciół, mogą z kimś porozmawiać, nie czują się w żaden sposób oceniane.

Iza: Ostatnio była też u nas sytuacja, że przyszła dziewczynka, która kilkukrotnie płakała podczas trwania świetlicy i widać było, że to nie jest o tym, co się dzieje tam, tylko o tym, co się dzieje u niej prywatnie.

Dla niej to była przestrzeń do tego żeby się wypłakać, przytulić i dać ujście emocjom. Nie jesteśmy też psycholożkami ani terapeutkami dziecięcymi, i nie do końca wiemy jak na wszystko odpowiadać, ale myślę, że wiele rzeczy się dzieje na poziomie czułej uważności i wyczulonej empatii. One są wystarczające, żeby wiele sytuacji zaopiekować.

Martyna: Tak, zgadzam się, to prawda, aczkolwiek ważne jest to, co Marta [psycholożka] zawsze powtarza nam na superwizjach – to, co robimy z dzieciakami to właśnie praca z traumą. Możemy sobie myśleć, że to tylko układanie puzzli i robienie masy solnej. Ale myśląc o moich trudnych doświadczeniach i zastanawiając się, co byłoby dla mnie wspierające, to jest to właśnie bycie razem, bez żadnej oceny, w spokojnym środowisku. Środowisku, które nie jest też natarczywe. Mamy plany, przychodząc do świetlicy, ale realizujemy je w zaledwie trzydziestu procentach. Najważniejsze jest podążanie za potrzebami dzieci. Jeżeli mają taką ochotę, to możemy przez 2 godziny siedzieć na podłodze, rzucać piłkę i układać jakieś dziwne historie. Zresztą, jeżeli chodzi o nasze dzieciaki, to tak naprawdę rzadko świetlica jest tylko o ich potrzebach i o tym, co się dzieje w ich życiu. Dookoła dzieje się tyle ważnych spraw, związanych z ich pobytem, ze szkołą, ze statusem, że rzadko jest to tylko i wyłącznie o nich. 

Iza: Bardzo dużo rzeczy w świetlicy się dzieje mimochodem. Mam takich kilka momentów, które bardzo dobrze pamiętam. Dzieci bawiły się klockami któryś kolejny dzień z rzędu, bo miewają takie “fazy”, kiedy bawią się jedną rzeczą. Same coś układały. W pewnym momencie zawołały mnie, i łamanym polsko-angielsko-rosyjskim, a głównie w dari, bo były to dzieci z Afganistanu, zaczęły opowiadać o tym, co zostawiły u siebie w domu. Okazało się, że w zabawkach znalazły figurki koni i budowały dla nich stajnię. Zaczęły pokazywać i mówić “Pani, takie! Ja miałam takich trzy w Afganistanie” i zaczęły opowiadać o nich historię. Więc nie miałyśmy wspólnego języka, żeby łatwo się porozumieć, ale poprzez klocki zaczęły opowiadać o tym, jak wyglądał ich dom i co w nim zostawiły. 

Czy pamiętacie jakieś ważne momenty zmiany w swojej pracy? Tak jak przybycie dzieci z Afganistanu?

Martyna: Jeżeli chodzi o Afgańczyków, pierwszy raz w życiu mieliśmy w świetlicy tyle dzieci na raz, z którymi nie mogliśmy się porozumieć – w żadnym języku. Do tego stopnia, że kiedy wyciągnęliśmy zabawki, a dookoła byli rodzice, to myśleli, że to są zabawki, które mogą wziąć do domu. Później pół dnia spędzaliśmy, żeby je odzyskać. Musieliśmy poradzić sobie tylko gestami, może okazyjnie angielskim, ale to była zupełnie nowa sytuacja. I w ogóle, pracując tu 5 lat, myślę, że moją pracę można podzielić na do pandemii i po pandemii. W czasie pandemii było wspaniale – byłyśmy we trójkę [z Izą i] z Mają, i robiłyśmy masę rzeczy. Zabrałyśmy dzieciaki na wyjazd z nocowaniem, dwa razy w ciągu tych samych wakacji, mieliśmy projekty z Biennale Warszawa, dzieciaki robiły parkoury, brały udział w tworzeniu wystaw, działo się bardzo dużo cudownych rzeczy. Ekipa świetlicowa była stała.

Iza: Było bardzo dużo dzieci, które były w świetlicy w takim samym składzie i do tego było nam o wiele łatwiej, bo byliśmy na terenie Warszawy. W 2021 roku zamknął się ostatni ośrodek, który był na jej terenie, na Targówku przy ul. Księżnej Anny. To była dosyć smutna historia. Właściciel ziemi, bo była to ziemia prywatna, sprzedał ją i poinformował o tym ośrodek post factum.

Martyna: To było na Targówku Fabrycznym i można sobie wyobrażać, że jest to daleko, ale to zaledwie 15 minut od Dworca Wileńskiego, więc bardzo blisko centrum. 

Iza: Tak, no i to był ważny ośrodek, bo po pierwsze był jedynym zlokalizowanym faktycznie w mieście (poza Białymstokiem, bo tam też tak jest). To był też jedyny ośrodek dla samotnych kobiet z dziećmi. Coś takiego nie powstało nigdy więcej, bo w Dębaku jest skrzydło tylko dla kobiet z dziećmi, ale to nie to samo. Było tam bardzo dużo kobiet z doświadczeniami przemocy domowej, które wymagały “specjalnego” traktowania, do tego musiały być oddzielone od mężczyzn. To działało, bardzo dobrze działali tam też pracownicy socjalni, którzy faktycznie potrafili się opiekować tymi osobami w adekwatny sposób. Te ośrodki, w których pracujemy teraz, są jednak dosyć daleko. W Dębaku idzie się pół godziny do stacji WKD (przez ciemny las). Linin to już prawdziwe wykluczenie transportowe. Od stacji kolejowej jest bardzo daleko, do Warszawy da się dojechać czterema czy pięcioma konkretnymi połączeniami w ciągu dnia.

Jak się wraca zbyt późno wieczorem, np. jeżeli ma się spotkanie z prawnikiem lub innym konsultantem, dopiero o 16:00 i nie wyrobisz się na 18:00 na ostatni pociąg powrotny, to nie masz połączenia do samego Linina, tylko po kilku przesiadkach dojeżdżasz do Góry Kalwarii, w której jeździ 5 taksówek. Koszt jednej takiej taksówki jest większy niż miesięczne kieszonkowe przysługujące osobom mieszkającym w Lininie (!).

W Lininie jest naprawdę wiele osób, które w tym momencie są chętne, żeby brać udział w aktywnościach, mają jakieś inicjatywy, chcą brać sprawy we własne ręce, ale nie mogą dojechać do Warszawy. Mogą pozałatwiać swoje sprawy w Piasecznie i Górze Kalwarii, ale dojazd tam też jest bardzo trudny. To sprawia, że mają praktycznie związane ręce.

Martyna: Wracając do Targówka, po likwidacji większość kobiet poświęciło bardzo dużo, żeby zacząć pracować i iść “na prywat”, tylko po to, żeby nie trafić do ośrodka z mężczyznami. Reszta została przeniesiona do Dębaka. Część z nich zawsze nosiła chusty, ale część zaczęła je nosić dopiero w Dębaku. Sytuacja, w której mają z obcymi mężczyznami wspólną, dzieloną przestrzeń, bywa stresująca. Mimo że są tam osobne budynki, wiele przestrzeni jest wspólnej. Oddzielne budynki mieszkalnie nie spełniają swojej roli.

Faktycznie w Dębaku jest dużo łatwiej z dojazdem, stacja jest bliżej, taksówka jest tańsza, sporadycznie dojeżdża Uber. Ale Dębak to ośrodek recepcyjny, przewija się tam dużo osób, nie ma takiej stałości, jaka była na Targówku, a teraz jest w Lininie. Dużo trudniej zachować dynamikę grupy, bo ta non-stop się zmienia, jest tylko garstka osób, które są tam na stałe. Aczkolwiek przez to, że ośrodek w Dębaku jest recepcyjny, a w Lininie pobytowy, a my pracujemy w obydwu, to jeżeli jedno dziecko było dwa lub trzy razy w świetlicy w Dębaku, to później już nas zna, jak trafia do Linina.

Iza: I to bardzo widać od pierwszego dnia, bo jak już się odnalazło w świetlicy w Dębaku, która jest w ogóle bardziej atrakcyjna też wizualnie, ma więcej materiałów i tak dalej, to dalej w Lininie przychodzą bardzo chętnie. Jest też Ala, która pracuje i w jednej i w drugiej świetlicy. To bardzo fajnie działa, bo już na etapie, kiedy są w Dębaku można im powiedzieć “słuchajcie, jak będziecie w Lininie, to jest tam Pani Iza, Pani Ala i Pani Natalia, możecie pójść do nich”. Zresztą, nasza świetlica w Lininie też już nie jest taka brzydka jak była! Jest śliczna, zostaje tylko brudne linoleum, ale powoli zakrywamy je kolejnymi warstwami dywanów. *śmiech* Jest coraz milej!

Jakie są największe momenty zmiany dla dzieci, które widzicie w świetlicy?

Iza: Dla mnie ważne są chwile, kiedy te zupełnie niemówiące po polsku dzieci w pewnym momencie zaczynają używać naszego języka. To nie jest może konkretny moment – najpierw zaczynają używać pojedynczych słów, potem zdań i nagle okazuje się, że jesteś w stanie się z nimi komunikować. To jest niesamowite i świetnie pokazuje, że dzieci czują się na tyle bezpiecznie emocjonalnie, że są w stanie wchodzić w proces nauki, bo dla niektórych bariera językowa wynika z bariery psychicznej. To jest fajny moment i był bardzo namacalny z dziećmi z Afganistanu. Jak dzieci są rosyjskojęzyczne, to przejście jest o wiele bardziej płynne, a jak ktoś mówi w dari i nagle zaczyna mówić po polsku i złoży dla ciebie pierwsze zdanie, to jest to niesamowite. Pamiętam, jak poszły do szkoły i nauczyły się piosenki “Ta Dorotka”. Potem jeździliśmy na rolkach w Dębaku i wszyscy głośno ją śpiewaliśmy, w kółko. *śmiech* To było przemiłe.

Martyna: A propos dzieci z Afganistanu, to one długo nie rozumiały, pomimo dużego zaangażowania szkoły i asystentów międzykulturowych, co dzieje się na lekcjach.

Mateusz wspominał, jak raz spytał się dziecka na lekcji czy rozumie, co się dzieje, a ono odparło, że nic nie ogarnia. Wyobrażam sobie, że było to też ogromne wyzwanie dla nauczycieli, którzy nigdy nie byli przygotowywani do pracy z dziećmi z doświadczeniem migracji, zwłaszcza z tak odległych kręgów kulturowych i językowych.

Ale nie pracowaliśmy z nimi tak długo – przyjechały we wrześniu, a w grudniu większości z nich nie było już w ośrodku, bo wszyscy szybko dostali status. I moim zdaniem to był też pierwszy moment, kiedy zaczęliśmy mieć dwie kategorie uchodźców w Polsce. W Dębaku porobiło się bardzo dużo konfliktów, bo część osób mieszkała tam od lat i nigdy nie otrzymywali takiego wsparcia, jak Afgańczycy. Potem to się pojawiło też w kontekście osób z pogranicza polsko-białoruskiego, a potem w kontekście osób z Ukrainy. Sam fakt, że nie muszą ubiegać się formalnie o ochronę międzynarodową pokazuje tę różnicę. Ale tak jest i chyba nic z tym nie zrobimy.

Iza: No tak, tak, rzeczywiście to bardzo widać. W zupełnie innej sytuacji są osoby z Ukrainy, w innej są osoby z Białorusi, a w jeszcze innej te z Afganistanu, które jednak Polska traktowała dosyć priorytetowo…

Martyna: No i z godnością…

Iza: Tak, z godnością, aczkolwiek to już nie jest kwestia samej narodowości, a sposobu przybycia do Polski. Jeżeli ktoś przybywał drogą oficjalnej ewakuacji, to był całkowicie inaczej traktowany niż osoby, które przybyły tą drogą uznawaną za nielegalną. Osoby, które dotarły do Polski samolotem, też były traktowane inaczej niż te, które przeszły przez zieloną granicę. 

Martyna: Też jest jeszcze inna kwestia, czyli usytuowania ośrodków w środku lasu, które nie tylko dla dzieciaków, ale też dla osób po pograniczu polsko-białoruskim już samo w sobie jest bardzo traumatyzujące, bo to przypomina im stresujące okoliczności.

To zapytam was trochę bardziej personalnie – jakimi trzema słowami określiłybyście swoją pracę w Przystanku?

Martyna: Każda trzy osobno czy razem? Bo ja mam jedno…

Iza: Ja mam dwa, to może trzy łącznie? *śmiech* Myślę, że po pierwsze troska, po drugie zabawa.

Martyna: Dla mnie to będzie stałość. Zabawa na 100%.

Iza: Dla mnie ta troska jest niesamowicie ważna. Nie pomoc, nie opieka.

Troska jest dla mnie słowem, które dużo więcej wyraża – i empatię, i wyrozumiałość, słuchanie, uważne bycie, czułość. 

Martyna: Ja w ogóle nie lubię słowa pomoc. Jak opisuję nasze działania, to rzadko kiedy używam słowa pomoc, raczej wolę “wsparcie”. Pomoc jest bardziej taka…

Iza: Ogłupiająca.

Martyna: Tak! Właśnie, że jesteśmy wielkimi panami, w dodatku białymi, i mówimy jak możemy im pomóc i jacy jesteśmy zbawienni. Bardzo tego nie lubię.

Iza: Ja mam takie poczucie, że my mamy w sobie jakąś zdolność wychodzenia poza ten schemat. Bo wiadomo, że ta relacja zawsze jest w pewnym stopniu nierówna, bo my jesteśmy osobami, które przyjeżdżają ze wsparciem i nie da się tego uniknąć.

Ale pamiętam dużo takich sytuacji, w których udało się w jakiś sposób “przekroczyć” tę granicę nierówności, tej jednokierunkowości. To nie jest tylko od nas dla kogoś. Kiedyś przyjechałam na spotkanie z jedną panią mieszkającą w ośrodku. Miałam na sobie dziurawą kurtkę, bo ja tak chodzę, miewam czasem jakieś plamy czy dziury *śmiech*. I ta Pani na mnie spojrzała i z pełną troską powiedziała: “Ojej, Izoczka, jak ty chodzisz! Przecież ja mam tyle kurtek, dostałam ich dużo, chodź, dam ci jedną!” *śmiech*. To było dla mnie bardzo śmieszne i miłe.

Martyna: Tak samo jest jak panie czy osoby w ośrodku dla nas gotują. To nie jest podziękowanie, one podchodzą i mówią “Wy tu tyle pracujecie, cały dzień, przecież jesteście głodni!”. Ile razy musiałam tłumaczyć, że niestety nie zjem kurczaczka, którego dla mnie przygotowali! Siedzi się tam w bliskich relacjach, czasem opartych na intensywnych emocjach, czasem trudno mówić o jakiejś hierarchii. Trochę jak przyjaźń.

Iza: Ja nie czuję, żebym się zaprzyjaźniała z mieszkańcami ośrodków. To bywają dla mnie relacje bliskie, ważne i uczące, ale jednak to wyjście z nierównych punktów jest barierą w przyjaźni.

Martyna: To też bardzo zależy od osób, które są w ośrodku. Znam kobietę, która kiedy ja przyszłam do ośrodka na Targówku, była tam już 6 lat. To ja wtedy byłam tam do zaopiekowania! *śmiech* Na początku mojej pracy rzeczywiście wyglądało to trochę inaczej.

Czyli to jest trochę więcej niż praca?

Martyna: Myślę, że tak. Myślałam o tym w kontekście zespołu i myślę, że jesteśmy jedynym zespołem, który robi dużo rzeczy poza projektem. Na przykład teraz siedzimy poza godzinami pracy i myślimy, jak sfinansować wycieczkę z nocowaniem dla osób z Linina. To jest coś, czego nie musimy robić i czego nie mamy w obowiązkach, a jednak to jedna z najważniejszych rzeczy w tym momencie. Wiele z nas poświęca dużą część wolnych weekendów właśnie na to. Trochę też jest tak, że w świetlicy nie ma osób przypadkowych… chociaż nie, jest na przykład Mati. Źle to zabrzmiało, *śmiech*, ale pamiętam, jak siedziałam sama w Dębaku z czterdziestką dzieci z Afganistanu mówiących w dari i nie wiedziałam, co się dzieje. To był armagedon. Przez cały dzień myślałam, czy znam kogoś, kto pomoże mi się skomunikować z tymi dzieciakami i napisałam do Mateusza, który jest moim starym znajomym z liceum. Spytałam, czy nie chciałby trochę popracować u nas jako wolontariusz, a on odpowiedział, że od dawna miał się już odezwać. No i tydzień później Mati był już w świetlicy.

Iza: Poza tym pierwszym momentem przypadkowości, on totalnie jest “Panem Matim”! 

Martyna: Tak! Przypadkowy w sensie rekrutacji, ale zdecydowanie jest męską osobą w świetlicy, która jest ważna dla dzieciaków. Wcześniej był nią Losza i myślę, że to miało jeszcze większe znaczenie w kontekście tego, że większość dzieciaków na Targówku praktycznie nie miała ojców.

Iza: Niektóre rzeczywiście nie miały pozytywnych męskich wzorców, w ogóle, to prawda. Tak, zgadzam się. A jeżeli chodzi o pytanie, czy to tylko praca, to ja już od dawna nie wyobrażam sobie robienia tego tylko dla pieniędzy, czy zapewnienia sobie jakichś materialnych potrzeb.

To w ogóle jest super ważne, żeby praca była czymś więcej niż sposobem na zarobek, solidnym wykonywaniem powierzonych mi działań. Chcę, żeby one same w sobie miały sens i żeby były zgodne z moimi wartościami, i tak mam w świetlicy.

Ja już dużo więcej niż parę lat jestem w stanie poświęcać swój czas na rzeczy niezwiązane ze świetlicą, ale ona jest dla mnie superważna, i to jest fajne, że miewam różne swoje etapy pracy w niej… ale poczucie, że to jest dobra robota, i że to ma znaczenie, zostaje.

Na koniec może powiedzcie jaka jest największa rzecz, której się nauczyłyście o sobie, o życiu, o świecie w Przystanku.

Martyna: Nie powiedziałabym, że do końca się tego nauczyłam, ale największym wyzwaniem są dla mnie emocje związane z tą pracą. Nie potrafiłam wyjść, zapomnieć o historiach, które słyszałam i o dzieciach, które poznałam, wracałam do domu i cały czas to było ze mną. Nie chcę też powiedzieć, że jestem totalnie wyprana z emocji, i to mnie nie dotyka…

Iza: W ogóle tak nie jest z tobą! *śmiech* Absolutnie!

Martyna: No może tak, ale jest mi lepiej! Potrafię czasami wyjść z tych emocji. Czasem są sytuacje, takie jak rozpoczęcie kryzysu na granicy polsko-białoruskiej, kiedy nie mogę wziąć prysznica ciepłą wodą bez poczucia winy, że mam do tego dostęp. Mam poczucie, że kiedyś na to tak nie patrzyłam, a teraz już wiem, że moja kondycja psychofizyczna jest równie dużo warta. Kondycja osób, które robią takie działania jak my, jest bardzo ważna i jest czymś, na co zwracamy uwagę w zespole. To było dla mnie najbardziej przełomowe i największe w kontekście emocjonalnym.

Czasem po prostu trzeba wyjść z takich sytuacji, bo inaczej nie będziesz w stanie pomóc dobrze. Jeżeli będziesz wszystko interpretować w kontekście emocji, to nie dasz rady dobrze pomagać.

Iza: Tak, jesteśmy tak naprawdę swoim podstawowym narzędziem pracy, bo pracujemy naszymi emocjami i ciałami. A czego ja się nauczyłam? Kurczę, mnóstwa rzeczy, bo ja tu jestem od dwudziestego, dwudziestego pierwszego roku życia. Więc jest to mnóstwo czasu i byłam w zupełnie innym miejscu, kiedy zaczynałam tę pracę. Cały czas się uczę. Sama nie wiem, ale pamiętam, że dużym odkryciem było dla mnie, że mam niesamowity przywilej, że żyję w bardzo dużej różnorodności, bo mieszkam w kraju i w mieście, w którym wcale tak dużo tej różnorodności nie ma. Teraz jest trochę inaczej, Warszawa się mocno zmieniła i da się tu spotkać osoby z wielu różnych krajów, w innych okolicznościach, pójść do Bazy, spotkać na studiach osoby z Erasmusa. Ale kiedy zaczynałam, Warszawa była strasznie monolityczna, biała, mono językowa, a ja szłam do pracy i miałam tam miks języków, miks tego, jak ludzie wyglądają, skąd pochodzą, ich kultury i kuchni, i tego, jak ze sobą przebywają. I pamiętam, że jak poszłam na warsztaty z edukacji międzykulturowej Polskiego Forum Migracyjnego i tam przerabialiśmy teorię kultur i różnych wyznaczników tego jak kultura wpływa na funkcjonowanie ludzi – percepcji czasu, bliskości itd., to zauważyłam, że w ośrodku przeżywam to na bieżąco, wychodząc ze swojej polskiej społeczności i doświadczam innego świata, który jest całkiem różnorodny. I od kilku lat cały czas doświadczam tego świata, to jest niesamowite i było dobrym przygotowaniem do innych moich działań, też oddolnych. 


Wesprzyj nas na Patronite!

Projekt „Przystanek Świetlica” jest finansowany ze środków Fundacji Drzewo i Jutro, grantu International Rescue Committee (IRC) oraz darowizn od osób prywatnych.

Ta strona reprezentuje wyłącznie poglądy Fundacji dla Wolności i nie może być identyfikowana ze stanowiskiem IRC.

Kategorie
Bez kategorii wydarzenie

Szkolenia dla osób uczących 2024

Integracja i budowanie zespołu w klasie/grupie wielokulturowej

Zapraszamy na 3-godzinne szkolenia online, podczas których porozmawiamy o konkretnych metodach i ćwiczeniach na budowanie zespołu klasowego, tworzenia dobrej, bezpiecznej, sprzyjającej uczeniu się atmosferze.

Ze szkolenia wyjdziesz z pomysłami i inspiracjami, gotowymi do wdrożenia przez cały rok szkolny. Spotkanie jest również okazją do wymiany dobrych praktyk, poznania nowych nauczycieli/nauczycielek i rozmowy o empatii, wsparciu i współpracy w naszych klasach.

Najbliższe terminy bezpłatnych szkoleń:

6.11 – 16:00-19:00

7.11 – 10:00-13:00

Forma: on-line (platforma Zoom: link zostanie wysłany po potwierdzeniu rejestracji).

Liczba miejsc ograniczona. O udziale decyduje kolejność zgłoszeń. 

Po spotkaniu przesłane zostaną osobom uczestniczącym zaświadczenia o odbyciu szkolenia.

Opis szkolenia

Podczas spotkania przybliżymy powody i rodzaje migracji oraz skutki tego doświadczenia dla dziecka i rodziny. Zastanowimy się nad wyzwaniami, jakie stoją przed wychowawc(czyni)ami, edukator(k)ami, specjalist(k)ami. Pokażemy sprawdzone materiały metodyczne i merytoryczne do pracy z grupą wielokulturową. Omówimy konkretne metody i ćwiczenia na budowanie zespołu w grupie dzieci i młodzieży, tworzenia dobrej, bezpiecznej, sprzyjającej uczeniu się atmosferze. Ze spotkania wyjdziesz z pomysłami i inspiracjami, gotowymi do wdrożenia przez cały rok szkolny. Warsztat online jest również okazją do wymiany dobrych praktyk i rozmowy o empatii, wsparciu i współpracy w naszych środowiskach pracy.

Plan spotkania

  1. Co warto wiedzieć o migracji i jej skutkach dla rozwoju dzieci i młodzieży.
  2. Jak budować zespół, czerpać z podobieństw i różnic między osobami uczniowskimi – ćwiczenia i aktywności na początek roku szkolnego.
  3. Regeneracja i wzmocnienie uczniów i uczennic  – pomysły na jesień i zimę.
  4. Aktywność  i budowanie sprawczości w kontekście lokalnym i wielokulturowym.
  5. Sposoby na docenianie i świętowanie – nie tylko na zakończenie roku szkolnego.

Poznaj nasze trenerki

Greta Droździel-Papuga: absolwentka polonistyki (Uniwersytet Warszawski) i kulturoznawstwa (Uniwersytet Jagielloński). Edukatorka, trenerka, autorka kampanii edukacyjnych. Prowadzi szkolenia i warsztaty m.in. z zakresu komunikacji, budowania zespołu, diagnozy lokalnej, pracy metodą projektu, wolontariatu – dla różnych grup wiekowych, dzieci, młodzieży, dorosłych. Autorka materiałów nt. radości z uczenia się, twórczego rozwiązania problemów, osłabiania rywalizacji, wyjścia z edukacją poza mury szkoły. Współtworzyła pakiet filmów edukacyjnych na temat edukacji globalnej, migracji i celów zrównoważonego rozwoju. Jako animatorka działała w szkołach, bibliotekach, domach kultury i na podwórkach. Współpracuje z Fundacją Centrum Edukacji Obywatelskiej, Fundacją Szkoła z Klasą, Fundacją na Rzecz Wspólnot Lokalnych Na miejscu, m.st. Warszawa.

Magdalena Zaborowska-Gumieniak: pedagożka i animatorka kultury. Absolwentka Wydziału Pedagogicznego i Instytutu Kultury Polskiej UW. Z Fundacją dla Wolności związana od 2010 r. Zajmuje się edukacją pozaformalną i międzykulturową. Współtwórczyni i koordynatorka programu wychowawczo-edukacyjnego w ośrodkach dla cudzoziemców. Prowadziła również m.in. międzynarodowe wymiany młodzieży, szkolenia dla nauczycieli, trenerów sportowych, animatorów i aktywistów na temat fair play i pracy z dziećmi uchodźczymi. Współtwórczyni publikacji „Graj fair z innymi –  praktyczny przewodnik dla nauczycieli, animatorów i liderów lokalnych” oraz ‘Sport for dialogue – good practices around Europe’. Współpracowała z organizacjami pozarządowymi, szkołami, instytucjami samorządowymi oraz Wydziałem Pedagogicznym UW.

Rejestracja na szkolenie


Projekt jest współfinansowany w ramach partnerstwa z Wysokim Komisarzem ONZ ds. uchodźców (UNHCR) i Polskim Forum Migracyjnym oraz stworzony w partnerstwie z International Rescue Committee (IRC). Ta strona wyraża wyłącznie poglądy Fundacji dla Wolności i nie może być identyfikowana ze stanowiskiem IRC lub innych donorów.

Kategorie
Bez kategorii komunikat

Partnerstwo z IRC!

Co słychać w fundacji? Do naszych partnerów dołączył International Rescue Committee – międzynarodowa organizacja działająca na rzecz uchodźców na całym świecie. IRC ma historię sięgającą lat 30. XX wieku. Po przejęciu władzy w Niemczech przez nazistów, z inicjatywy Alberta Einsteina 51 amerykańskich intelektualistów powołało do życia organizację, która miała na celu pomoc niemieckim uchodźcom. Dziś IRC jest aktywny na pięciu kontynentach – w Azji, Europie, Afryce i obu Amerykach. W Polsce są obecni od czasu napaści rosyjskiej na Ukrainę. 

W ramach współpracy, IRC współfinansuje przez najbliższe pół roku nasze świetlice w ośrodkach w Lininie i Dębaku, zajęcia sportowe i wychowawcze dla młodzieży ukraińskiej z centrum humanitarnego przy ul. Modlińskiej, a także szkolenia międzykulturowe dla uczniów i nauczycieli w warszawskich szkołach podstawowych.

Projekt zapewnia kontynuację programu edukacyjnego dla uczniów i nauczycieli klas wielokulturowych. Wspiera on szkoły w zakresie integracji międzykulturowej i szerzy wiedzę na temat zjawiska migracji, różnorodności i solidarności społecznej. Uczymy wzajemnego szacunku i współpracy w różnorodnych środowiskach.

Magda, koordynatorka warsztatów międzykulturowych

Bardzo się cieszę z grantu od IRC! Dzięki temu mamy kilka miesięcy spokoju. Stałe finansowanie “Świetlicy” jest dla nas bardzo ważne. Dzięki temu jesteśmy w stanie się skupić w 100% na potrzebach dzieci i ich rodziców. Grant od IRC finansuje nam wszytskie działania w Debaku, a także jeden dzień w Lininie, udało mam się również uruchomić caseworking w Lininie

Martyna, koordynatorka Przystanku „Świetlica”
Kategorie
komunikat

NIE dla publikacji wizerunku osób uchodźczych

Oświadczenie zespołu Przystanku „Świetlica” dla dzieci uchodźców.

Jako zespół Przystanku “Świetlica”, który pracuje na co dzień z osobami z doświadczeniem uchodźczym, chcielibyśmy zwrócić uwagę na pewną głęboko nurtującą nas kwestię medialną. Wiemy, że niektóre organizacje i inicjatywy publikują zdjęcia swoich beneficjentów. Nasza polityka stanowczo tego zabrania – za wyjątkiem sytuacji, w której dostaniemy wyraźną świadomą zgodę osoby fotografowanej, po przedyskutowaniu z nią wszystkich możliwych konsekwencji. 

Ryzyka, które powstrzymują nas od publikacji zdjęć umożliwiających identyfikację osoby to:

– poszukiwanie jej przez władze kraju pochodzenia lub inne osoby niegdyś prześladujące ją 

przed którymi uciekła,

– poszukiwanie jej przez lokalną diasporę, przez którą może nie chcieć być rozpoznana,

– poszukiwanie jej przez osoby zaangażowane w działania przestępcze (np. przemytnik, który oczekuje zapłaty),

Ponadto wszystko, ważna jest dla nas kultura bezpieczeństwa i wysokiego poszanowania prywatności. Rozumiemy, że algorytmy internetowe, tak jak nasze ludzkie instynkty poznawcze, lubią wychwytywać twarze. Apelujemy jednak do wszystkich organizacji i inicjatyw o zastanowienie się, czy pozbawianie anonimowości beneficjentów jest właściwą rzeczą do zrobienia. Są inne sposoby – można nadal pokazywać nasze działania,  robiąc zdjęcia pleców, półprofili od tyłu, zasłaniając je rysunkami czy nawet emotikonami. Twarze są atrakcyjne, ale czy niebezpieczeństwo które może przynieść ich publikacja nie jest większe niż korzyści z większych zasięgów?

Zachowanie anonimowości beneficjentów jest przede wszystkim kwestią szacunku. Nie powinniśmy jako organizacje niosące pomoc wykorzystywać ich tragedii do wzbudzenia poczucia współczucia wśród naszych odbiorców. Robienie zdjęć często przekracza pewne bariery i pokazuje nierówną dynamikę między osobami uchodźczymi a osobami, które im pomagają. Nawet jeżeli zgodzą się na zdjęcie, może w nich istnieć przekonanie, że są do tego przymuszone – bo zostanie im odebrana pomoc, bo powinni się odwdzięczyć. “Afgańska dziewczynka” była fotografowana za namową autora, a na odsłonięcie twarzy zgodziła się po wielokrotnych prośbach. Fotograf twierdził, że w ten sposób pokaże światu “jej historię”, a następnie tę historię przeistoczył, próbując wzbudzić jeszcze większe współczucie u odbiorcy. Nasza wiadomość jest prosta: uchodźcy nie są wyłącznie zapłakanymi twarzami na ekranach naszych telefonów. Nie narażajmy ich na niebezpieczeństwo, dyskomfort, nie wykorzystujmy ich jako przedmiotów do polepszenia swoich zasięgów czy własnego samopoczucia.

Kategorie
wydarzenie

Dzień w Przystanku

W Przystanku “Świetlica” zawsze dzieje się milion rzeczy na raz. Dzieci i wychowawcy wciąż wymyślają nowe projekty i zabawy, a w międzyczasie pomagają innym lokatorom ośrodka dla cudzoziemców.

Zapraszam Was do spojrzenia na Przystanek moimi oczami. 

Olga Kurczak

Pierwsze wrażenie: trudny dojazd. Ośrodek znajduje się niedaleko od Warszawy, a stosunkowo najszybciej jest dojechać kolejką SKM, która zatrzymuje się w Otrębusach. Stamtąd czeka mnie około półgodzinny spacer leśną drogą do Dębaka.

Ośrodek mieści się w starej bazie wojskowej. Jest otwarty, tzn. że mieszkańcy mogą go teoretycznie swobodnie opuszczać w każdej chwili, ale mimo wszystko panuje tu atmosfera izolacji. Teren jest zalesiony i ustronny, tak jakby cudzoziemców starano się odizolować.

Atmosfera zabawy

Wchodząc należy się wylegitymować. Strażnik sprawdza czy mam zgodę, o którą uprzednio wystarałam się w urzędzie. Przechodzę przez podjazd i mały skwer aż do budynku, w którym znajdują się pokoje mieszkańców i część wspólna. Dla dzieci wydzielone są cztery pomieszczenia: sala do nauki języka polskiego, sala do odrabiania lekcji, biblioteka i nasza świetlica.

Pokój Przystanku, choć malutki, tętni życiem. Od początku czuję się jak w świetlicy w swojej szkole podstawowej – panuje tu ta sama atmosfera zabawy, opieki, ciekawości i kreatywności. Po lewej stronie mamy szafkę pełną rolek. Jest ich cała masa, bo przecież musi starczyć dla każdego! Stanowią jeden z najważniejszych elementów wyposażenia świetlicy, bo jazda na rolkach to jedna z ulubionych aktywności dzieci. Szczególnie teraz, gdy na dworze wita nas słońce i wiosenne ciepło.

Jeżeli chcą pojeździć w weekend lub w czasie, gdy nie ma opiekunów, spisują kontrakt z datą wypożyczenia i zwrotu. Oczywiście kolorowym pisakiem na kolorowym papierze, aby nie było za bardzo oficjalnie. Dzieciaki poświadczają umowę własnoręcznym podpisem. To fajna nauka odpowiedzialności.

Pani Ala uczy się na rolkach…

Ani pani Ala, ani pan Mateusz, którzy tego dnia akurat pracują w świetlicy, nie potrafią jeździć na rolkach. Chętnie więc towarzyszę U. w przejażdżce. Wybieramy rolki, sprzątamy po wcześniejszej zabawie i śmigamy na zewnątrz.

Na dworze najwięcej czasu spędza się na wybrukowanym dziedzińcu, dość sporym, otoczonym ławkami. U. próbuje najpierw uczyć panią Alę jazdy na rolkach. – Teraz muszę nauczyć się stać, a może za miesiąc będę jeździć mówi pani Ala po angielsku. Posługujemy się wieloma językami na raz – głównie polskim, bo to ważne dla dzieci, czasem też właśnie angielskim czy rosyjskim, jeżeli dzieci czują się z tym bardziej komfortowo.

Nasz tor do rolek składa się z dwóch odcinków wybrukowanego chodnika oraz asfaltowego podjazdu, ozdobionego kolorowymi kropkami, mającymi zapewne ułatwiać grę w klasy lub zwyczajnie rozweselać dzieci. Na rolkach rozmawiamy z U. o tym, jak uczyła się na nich jeździć i jak dobrze jej szło.

Krążymy wokół małego placu zabaw i kawałka zieleni, rozmawiając o Przystanku. Na dziedzińcu zostawiliśmy panią Alę, która nadal starała się nauczyć stania na rolkach, a towarzystwa dotrzymywały jej K., M. i pan Mateusz. Potem bawimy się w przeskakiwanie skakanki, która składa się z samego sznurka pozbawionego rączek. Dzieci, a nawet jedna z mam, skaczą w klapkach i rolkach, śmiejąc się przy tym i bijąc sobie nawzajem brawo, mimo że wszyscy wypadają z gry po zaledwie kilku skokach.

… A pan Mateusz przegrywa w badmintona

Następna zabawa: badminton. Pan Mateusz rysuje kredą boisko i gra we dwójkę z M. dopóki do na boisko nie wbiegnie K., twierdząc że na pewno uda mu się pokonać pana Mateusza i swoją koleżankę. Aby było sprawiedliwie, do gry dołącza pani Ala. Dzieciaki są jednak tak zaangażowane w rywalizację, że lotka lata jedynie między nimi, magicznie omijając wychowawców. Jako arbiter mam ogromnie ważną rolę sprawdzania, czy lotka zostaje w polu. Stres ogromny – zawodnicy rywalizują zawzięcie, a bliski kontakt z linią wywołuje pełne emocji krzyki: – Weszło! Wyszło! Nie ma! 

Godzina w Przystanku upływa bardzo szybko. Po dwóch setach badmintona mam jeszcze tylko czas na ostatnią krótką przejażdżkę z U. Po niej wracamy do pokoju Przystanku i pomagamy w sprzątaniu. K., który przed moim przyjściem robił na podłodze “eliksiry” z kredy i wody, uciekł z miejsca zbrodni. Wychowawcy zostawią ten kawałek podłogi nieposprzątany i zabezpieczą taśmą. Teraz to będzie “Zona K.”. Teraz już muszę już zbierać się w powrotną podróż. Do zobaczenia, Przystanku!

Kategorie
komunikat

Centrum Poradnictwa z nowym adresem

Od 3 kwietnia 2023 punkt wsparcia dla uchodźców i uchodźczyń działać będzie przy ul. Górczewskiej 137.

Oferujemy pomoc wszystkim osobom z doświadczeniem uchodźstwa.

Od poniedziałku do piątku, od 9:00 do 18:00 możesz przyjść bez wcześniejszej rejestracji i otrzymać bezpłatne wsparcie:

  • indywidualne – w załatwianiu konkretnych spraw, np. zdrowotnych, edukacyjnych, urzędowych w językach: ukraińskim, rosyjskim, białoruskim, czeczeńskim, dari, paszto, angielskim oraz polskim
  • w opiece nad dziećmi – świetlica dla dzieci w wieku 3-9 lat. Opiekunki mówią w językach ukraińskim i rosyjskim. Świetlica działa również w soboty od 10:00 do 14:00.

Po wcześniejszej rejestracji oferujemy bezpłatne wsparcie:

  • psychologiczne – dla dorosłych, dzieci i młodzieży – w językach: polskim, angielskim, ukraińskim, rosyjskim, białoruskim, dari, hiszpańskim, francuskim
  • prawne (języki: polski, ukraiński, rosyjski, angielski, francuski)
  • konsultacje położnej (języki: polski, ukraiński, rosyjski, francuski, angielski)
  • specjalisty ds. legalizacji pobytu (języki: ukraiński, rosyjski, polski, angielski)
  • specjalisty ds. działalności gospodarczej (języki: polski, angielski)
  • doradztwo zawodowe (języki: polski, ukraiński, rosyjski, angielski)
  • inne – napisz do nas lub zadzwoń – sprawdzimy, jak możemy Ci pomóc.

Konsultacji udzielają specjalistki i specjaliści Fundacji Polskie Forum Migracyjne. Świetlicę prowadzą wykwalifikowane wychowawczynie Fundacji dla Wolności.

W dniach 27.03.2023 – 31.03.2023 wszystkie usługi są dostępne wyłącznie online.

Kontakt:

+48 692 913 993

zapisy@forummigracyjne.org

Wszystkie usługi są bezpłatne.

Zapraszamy!


Centrum prowadzą Fundacja Polskie Forum Migracyjne i Fundacja dla Wolności 

Organizacja finansująca: UNHCR

Koordynator ogólnopolski: Danish Refugee Council

Kategorie
wydarzenie

Z wielkiej hali na boisko

#play4Ukraine, czyli pomoc dla młodzieży uchodźczej

Minął już ponad rok od rozpoczęcia inwazji rosyjskiej na Ukrainę. Miliony uchodźców przybyły do Polski, na co nikt nie był przygotowany. Mimo to uciekający zostali przyjęci z otwartymi rękami – nie tylko przez wyspecjalizowane organizacje, ale przez większość Polaków.

Dużo z nich wróciło, ale dużo też zostało. Wielu z nich nadal mieszka w tymczasowych ośrodkach, na przykład w Centrum Pomocy Humanitarnej przy ulicy Modlińskiej 6 w Warszawie. Kompleks hal nie jest wymarzonym miejscem zamieszkania ani dla dorosłych, ani dla dzieci. Ponad tysiąc osób spędza tam prawie całą dobę, śpi, szuka pracy, próbuje znaleźć sobie jakieś zajęcie. Dzieci tułają się po ośrodku, krążą między prowizorycznymi „pokojami”, bawią się tysiącami pluszaków pozostawionych dla nich w ośrodku. Niektóre rodziny są tu niemal od początku wojny, inne przybyły tu całkiem niedawno i dopiero przyzwyczajają się do tej nietypowej codzienności. 

Jak ułatwić trudne początki?

Przez wiele lat naszej pracy zauważyliśmy jak sport umila czas i pomaga w budowaniu wartościowych relacji, ale również przeciwdziała radykalizacji. Dlatego inwestujemy w takie programy. Jednym z nich jest #play4Ukraine – projekt sportowo-integracyjny dla młodzieży z Modlińskiej. Ruch na świeżym powietrzu ma na celu wzmocnić ich odporność, między innymi na stres; pozwala również na wyrzucenie z siebie zmartwień, złości, trudnych emocji. Dwa razy w tygodniu trenujemy piłkę nożną, raz – siatkówkę. Od czasu do czasu udaje nam się zabrać młodzież na wycieczki. Chodzimy z nimi do kina i na pizzę, spacerujemy po starówce czy uczymy się w Centrum Nauki Kopernik. Kilka razy udało nam się zdobyć bilety na mecze Szachtara Donieck, dlatego wspólnie wyruszyliśmy kibicować na stadion, szczęśliwi i pełni energii.

Wiek, w którym jest nasza młodzież, jest wyjątkowo ważny dla ich rozwoju, a w czasie tego etapu każda relacja ma znaczenie. Wpływ innych na nasze poczucie tożsamości jest wtedy wyjątkowo duży. Dlatego zależy nam, żeby każdy z naszych uczestników i każda z uczestniczek czuł/-a się na treningu bezpiecznie i komfortowo. Aby każde z nich miało szansę na zabawę i potrzebne wsparcie, stworzyliśmy zespół nastawiony na współpracę i otwartą komunikację. 

Nasz zespół

Roksana i Andrzej są wychowawcami. Do nich chłopcy i dziewczynki zwracają się z problemami i potrzebami. Ważne jest, żeby mieli do nich pełne zaufanie, co przez ostatnie pół roku zdecydowanie udało nam się osiągnąć. Dzieci czują się przy nich niemal jak przy najbliższej rodzinie. Kiedy pytamy ich, co myślą o swoich edukatorach, zawsze odpowiadają z szerokim uśmiechem: “Niesamowity człowiek”, “bardzo ją kocham”. Płaczą, śmieją się i bawią się razem. Na treningi czekają z utęsknieniem, ciesząc się nie tylko samym sportem, ale i chwilami spędzonymi w swoim ulubionym gronie.

Roksana jest piękna i bardzo dobra… ale na bramkarza to się nie nadaje!

Emma, Danka i Żenia to trenerki, które dbają o to, aby na treningach nigdy nie było nudno. Dobra rozgrzewka, ciekawy trening i na koniec wspólny mecz. Dzieciaki przyznają, że nigdy im się nie nudzi. Starają się przychodzić z otwartą głową i sercem, zostawiając problemy za drzwiami. Na początku przychodziło ich bardzo niewiele, pomału budowaliśmy ich zaufanie. Teraz jesteśmy w stanie podzielić się przynajmniej na dwie drużyny sześcio- czy siedmioosobowe, a czasem jest nas cały tłum. Jedni przychodzą regularnie, inni wpadają od czasu do czasu. Dołączają do nas inne osoby, student z Rwandy, który mieszka w okolicy.

Emma to wspaniały trener i wspaniały człowiek, aż bym ją wyściskała za tak dobrą pracę!

Najważniejsze jest jednak to, co dzieci zbudowały między sobą. Obserwujemy jak wzmacniają się ich relacje. Gesty skierowane wobec młodszych czy starszych kolegów, pomoc, rozwiązywanie konfliktów, dobieranie się w drużyny bez jakichkolwiek problemów i antagonizmów. Każde z nich ma za sobą trudne doświadczenia, zmaga się ze stresem i frustracją w życiu codziennym. Wśród tak zżytej grupy, mimo że różnorodnej wiekowo, stres zdaje się rozpływać w powietrzu.

Kategorie
komunikat

Rekrutujemy: opiekun / opiekunka dzieci

Fundacja dla Wolności poszukuje opiekunki/opiekuna w strefie dzieci w punkcie wsparcia migrantów Plich-o-Plich w Warszawie.

Wymagania:

  • wykształcenie wyższe na kierunkach humanistycznych (ze szczególnym uwzględnieniem pedagogiki i psychologii) lub w trakcie studiów, lub minimum 2 lata doświadczenia w pracy z dziećmi/młodzieżą
  • umiejętność organizacji indywidualnych i grupowych zabaw dla dzieci w różnym wieku
  • umiejętności organizacyjne i pracy w zespole
  • umiejętność pracy metodami pedagogiki zabawy, edukacji pozaformalnej i nieformalnej
  • dyspozycyjność 3-4 dni w tygodniu w godz. 9:00-14:00 lub 13:00-18:00 (także w soboty)
  • znajomość języka ukraińskiego i/lub rosyjskiego (nie wymagamy znajomości języka polskiego)

Mile widziane:

  • znajomość innych języków obcych
  • zainteresowania plastyczne, muzyczne lub sportowe

Zadania:

  • opieka nad dziećmi w punkcie wsparcia migrantów Plich-o-Plich (ul. Chmielna 85/87 w Warszawie), w tym zapewnienie bezpieczeństwa, pomoc w czynnościach higienicznych, organizowanie zabaw dla dzieci
  • dbanie o przestrzeń strefy dziecka
  • udział w spotkaniach zespołu, współpraca z koordynatorem
  • udział w superwizji
  • prowadzenie dokumentacji projektowej (w tym rejestracja uczestników)

Oferujemy:

  • zatrudnienie w formie umowy zlecenia (20 godz. w tygodniu, w tym sobota) w terminie 20.01.2023-31.12.2023
  • wynagrodzenie 3200 zł brutto miesięcznie
  • pracę w miłym i energicznym zespole
  • możliwość realizacji własnych pomysłów

Osoby chętne do udziału w rekrutacji zapraszamy do przesłania CV (w języku polskim lub rosyjskim): magda@fundacjadlawolnosci.org do 8 stycznia 2023 r. W tytule wiadomości prosimy wpisać: „CV opiekun/opiekunka – Chmielna”. Wybrane osoby zaproszone będą na rozmowę rekrutacyjną.

Kategorie
komunikat

Otwarte zajęcia sportowe dla młodzieży z Ukrainy i Polski

Projekt sportowo-integracyjny dla młodzieży z Centrum Pomocy Humanitarnej Global EXPO i wszystkich warszawiaków.

W Centrum przy ul. Modlińskiej 6D w Warszawie mieszka obecnie (październik 2022) ponad tysiąc uchodźców z Ukrainy. To znacznie mniej niż wiosną, lecz wciąż panuje tu duży ruch. Niektórzy są tu już zbyt długo; inni przyjeżdżają i zaraz wyjeżdżają. W takich warunkach tylko część dzieci chodzi do szkół. Wolontariusze prowadzą szkołę popołudniową, działa świetlica oraz sala do nauki, ale młodzi ludzie nie mają zbyt różnorodnych możliwości spędzania wolnego czasu. Traumy wojenne, niepewność co do przyszłości, czy choćby brak prywatności – to nie sprzyja ich kondycji.

Ruch na zdrowie

Aby zaktywizować młodzież i dać jej miejsce do zadbania o siebie, zaproponowaliśmy jako punkt wyjścia oczywiście aktywność fizyczną. Od października prowadzimy profesjonalne treningi piłkarskie w pobliskim ośrodku sportu. Zapewniamy transport i opiekę wychowawców, więc odciążamy również rodziców. Z dnia na dzień liczba chętnych się zwiększa. Przychodzi też, co bardzo nas cieszy, coraz więcej dziewczyn. Wkrótce młodych piłkarzy może być tak wielu, że będziemy musieli podzielić ich na grupy wiekowe. Już planujemy otwarcie kolejnych sekcji, mecze i turnieje z polską młodzieżą oraz inne atrakcje – kino, trampoliny czy ścianki wspinaczkowe. Wszystko w najbliższych tygodniach!

Sport daje siłę w trudnym czasie

Wierzymy, że naturalna potrzeba ruchu, która przyciąga ludzi na całym świecie do sportu, pozwoli także tej młodzieży dobrze bawić się na świeżym powietrzu i czerpać z tego jak najwięcej korzyści. Zależy nam jej na zdrowiu, ale chcemy też by nawiązała nowe znajomości, wzmocniła odporność fizyczną i psychiczną na stres, ćwiczyła wytrwałość oraz mówiła coraz lepiej po polsku.

Zajęcia są bezpłatne i otwarte dla wszystkich młodych osób w wieku od 8 do 18 lat

Nie chcemy tworzyć ekskluzywnego miejsca dla jednej grupy. Zależy nam, by młodzi Ukraińcy i Polacy – oraz warszawiacy innych narodowości – mieli okazję lepiej się poznać w dobrej, sportowej atmosferze. Zapraszamy Ukraińców i Ukrainki z całej Warszawy – i nie tylko.

Jeżeli Twój syn lub córka ma ochotę trenować i grać w piłkę nożną, siatkówkę, koszykówkę i ma pomiędzy 8 a 18 lat może bezpłatnie do nas dołączyć. Im bardziej będziemy różnorodni, tym lepiej!

Obecnie trwają zapisy:

  • piłka nożna: 8-18 lat, OSiR Targówek, ul. Łabiszyńska 20, wtorek, czwartek g. 15:00-16:30
  • siatkówka, koszykówka: 8-18 lat, ZS41, ul. Bartnicza 2, wtorek, czwartek g. 19:00-20:30

Aby dołączyć, wypełnij formularz, a my odezwiemy się najszybciej jak to będzie możliwe.

No Fields Found.
Kategorie
komunikat

Rekrutujemy: opiekunowie i trenerzy sportowi

Fundacja dla Wolności zatrudni osoby do pracy z dziećmi i młodzieżą z Ukrainy.

Fundacja dla Wolności poszukuje opiekunów / opiekunek grup dziecięcych i młodzieżowych, a także trenera / trenerki piłki nożnej oraz trenera / trenerki koszykówki (lub innego sportu zespołowego).

Opiekun / opiekunka

Oczekiwania:

  • wykształcenie wyższe na kierunkach: pedagogika, pedagogika specjalna, psychologia, nauka o rodzinie, resocjalizacja itp. albo na innym kierunku uzupełnionym studiami podyplomowymi ww. zakresie lub kursem kwalifikacyjnym z zakresu pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, lub co najmniej wykształcenie średnie i co najmniej 2-letni staż pracy z dziećmi i/lub młodzieżą
  • doświadczenie w pracy grupowej z dziećmi, w tym np. w świetlicach, na koloniach, w harcerstwie
  • znajomość języka ukraińskiego
  • umiejętności organizacyjne

Mile widziane:

  • dodatkowa dyspozycyjność w soboty lub niedziele
  • znajomość języka polskiego, rosyjskiego i innych
  • doświadczenie w pracy z migrantami

Zadania:

  • opieka nad dziećmi i młodzieżą z Ukrainy (6-18 lat) przebywającą Punkcie Recepcyjnym GlobalExpo (ul. Modlińska 6D w Warszawie) w trakcie wyjść na zajęcia sportowe i wycieczki na terenie Warszawy, w szczególności:
  • rekrutacja uczestników na terenie Punktu
  • organizowanie grup i zbiórek uczestników
  • prowadzenie rejestracji (listy obecności, zgody opiekunów prawnych)
  • zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom podczas wyjść
  • współpraca z koordynatorem projektu i trenerami sportowymi

Oferujemy:

  • zatrudnienie w formie umowy zlecenie (20-35 godz. w tygodniu) w terminie 1.10.-31.12.2022
  • wynagrodzenie 50 zł brutto / godz.
  • superwizje i wsparcie psychologa

Osoby chętne do udziału w rekrutacji zapraszamy do przesłania CV (w języku polskim lub ukraińskim): praca@fundacjadlawolnosci.org do 26 września 2022 r. W tytule wiadomości prosimy wpisać: „CV opiekun / opiekunka Modlińska”. Wybrane osoby zaproszone będą na rozmowę rekrutacyjną. Fundacja zastrzega sobie prawo do wcześniejszego zakończenia rekrutacji i wstrzymania przyjmowania ofert, a także do rezygnacji z wyboru którejkolwiek z ofert.

Trener / trenerka

Oczekiwania:

  • wykształcenie średnie lub wyższe
  • udokumentowana wiedza, doświadczenie i umiejętności niezbędne do wykonywania zadań instruktora sportu – preferowane będzie wykształcenie pedagogiczne o profilu sportowym lub uprawnienia instruktorskie (trenera, nauczyciela wychowania, fizycznego, animatora sportu, itp.)
  • co najmniej 2-letni staż w pracy z dziećmi i/lub młodzieżą
  • umiejętności organizacyjne

Mile widziane:

  • znajomość języka ukraińskiego
  • doświadczenie w pracy z migrantami
  • członkostwo w klubach i organizacjach sportowych

Zadania:

  • prowadzenie zajęć sportowych (piłka nożna, koszykówka, inne sport zespołowe – do wyboru lub łącznie) dla dzieci i młodzieży z Ukrainy (6-18 lat) w Warszawie (Praga Północ, Targówek, Białołęka), w szczególności:
  • przekazywanie aktualnej wiedzy teoretycznej i praktycznej z zakresu treningu sportowego w danej dyscyplinie
  • rozwijanie motoryki, koordynacji i ogólnej sprawności ruchowej
  • zapewnienie bezpieczeństwa i dobrej atmosfery podczas zajęć
  • współpraca z koordynatorem projektu i opiekunami grup

Oferujemy:

  • zatrudnienie w formie umowy zlecenie (6-15 godz. w tygodniu) w terminie 1.10.-31.12.2022
  • wynagrodzenie 95 zł brutto / godz.
  • superwizje i wsparcie psychologa

Osoby chętne do udziału w rekrutacji zapraszamy do przesłania CV (w języku polskim lub ukraińskim): praca@fundacjadlawolnosci.org do 26 września 2022 r. W tytule wiadomości prosimy wpisać: „CV trener / trenerka Modlińska”. Wybrane osoby zaproszone będą na rozmowę rekrutacyjną. Fundacja zastrzega sobie prawo do wcześniejszego zakończenia rekrutacji i wstrzymania przyjmowania ofert, a także do rezygnacji z wyboru którejkolwiek z ofert.